De kinderen van de Gazzan

als verpleegster werkte, en die mij dadelijk verlof gaf te gaan, zo lang het nodig was, en die trouw mijn plaats open hield.

Toen de oorlog kwam was ik blij dat Joop en Car-ry er niet meer waren. Hoe zouden zij: tegen dit regiem de strijd hebben aangebonden, onrecht, o, hoe verfoeiden zij beiden dat. Hoe heeft Carry, zoals ze mij, toen ik ouder werd, wel vertelde, geleden onder de Boerenoorlog en de Dreyfuszaak. Nee, een diepe rust is het mij in al die ellende geweest, dat zij veilig waren voor dit barbarisme. Mij wordt nu wel vaak door familie en vrienden verweten dat ik te veel in het verleden leef en ze zullen daarin wel gelijk hebben. Maar ja, eigenlijk ben ik nu ook een vrouw met een verleden en geen toekomst. Mijn eigenlijke leven is inderdaad vóór 1940 en, als ik heel oprecht ben, voor Carry’s heengaan geweest. Deze wereld, met haar heel andere geestelijke waarden en normen, is mij, ondanks het buitengewoon veel lieve en goede dat ik van mijn overgebleven familie en vrienden ondervind, toch wat vreemd. Ik voel het als iets kils om mij heen, of ik steeds in de schaduw leef. Als ik aan vroeger denk, voel ik mij weer dicht bij Carry en alles wat daarmee samenhing; ook mijn andere zuster en al mijn vrienden, alles wat eens het leven voor mij was, voor olifantspoten het vermorzelden.

En waarom zou ik in de schaduw blijven, als ik, wanneer ik een paar stappen terug ga, in volle zon kan staan, die mij mijn hele leven overstraald en verwarmd heeft.

60