Beschuit met muisjes

47

TWEEDE TOONEEL.

Mevrouw, Charles.

Mevrouw: (zoekt ongerust) Wat is dat nou, Charles, wat is dat nou, kind? Waarom kom je niet binnen?

Charles: (voor zich uit starend, en nerveus zijn boek open en dicht klappend) Omdat ’k geen lust heb, met al die vreemde menschen samen te zitten!

Mevrouw:    Zal ’k je hiér ’n boterhammetje

brengen ?

Charles: Nee.

Mevr o uw: Je heb gister ook niet gegeten, en van morgen ook niet. Dat hou je niet uit, kind.

Charles: Dan zal ’k ’t niet uithouen! (met harden glimlach) Dan zal ’k „met bekwamen spoed”, „met bekwamen spoed”, en net zoo plechtig als oom Gerrit...

Mevr o u w: (achter hem buigend en de handen op z'n mond leggend) Foei! Schaam je!

Charles: (wrevelig haar handen wegduwend) Ja, ’k schaam me, dat ’k zóó op de wereld ben gekomen, dat ’k nog niet eens geschikt ben om mee uit begraven te gaan, hahaha! (hij smijt het boek op den grond).

Mevrouw: Toe, jongetje, jongetje... Hoe kan jy, jy, die anders zoo verstandig ben, hoe kan jij... Foei, wat ’n woorden! [half naar de achterkamer terug — aarzelend) Heeft papa je wéér iets onaangenaams ... ?

Charles: (het hoofd in de handen stug) Nee.

Me vro u w: (bij den stoel terug, zacht) We hebben zulke heerlyke bouillon... Wil je ?...

Charles: (met moeite sprekend) Nee, nee, moeder...

Mevr o u w: (zijn hand in de hare nemend, en die angstig streelend) Zit nou niet zoo, kind! Zeg dan, wat ’r is.

Charles:    (zijn hand terugtrekkend, snikkend)

Niemendal, niemendal! ’k Wou dat ik in zijn plaats ’t huis uit was gedragen! (een kruk omver smijtend) Dan waren m’n krukken niet meer noodig geweest!