De minnaars

gaat ‘hokken’ met een jonge meid...

Eric neemt nu ook een advocaat. Hij is geen mens voor zulke dingen, hij lijdt zichtbaar onder de besprekingen met de man, die hem bij het gerecht zal helpen om eindeloze eisen te doen veranderen in redelijke eisen. Ze mag de meubels houden. Ze mag het huis, wat op zijn naam staat blijven bewonen. De alimentatie-eis is een volkomen nekbreker, als die toegewezen wordt, is het uit met Eric, zullen wij nauwelijks huur en eten kunnen betalen. Dan grijpt Louis B. in. Hij weet op een of andere wijze Erics salaris veilig te stellen. Erics advocaat raadt hem, zolang de rechtbank geen uitspraak heeft gedaan, een minimum te zenden. Eric is lusteloos. Hij tobt. Hij verlangt naar de kinderen. Zij zegt: hij mag alleen de kinderen zien, als zij erbij is. Wij kennen haar. Het wordt dan heibel, scènes, onverdragelijke situaties. Wij kennen een andere vrouw, die de kinderen in de gang zet, de deur open doet, de kinderen aan de man laat zien, de deur dan weer sluit. Daarmee heeft ze aan de eis van de voogdijraad voldaan, dat hij eenmaal in de maand de kinderen mag zien. Het komt erop neer, dat Eric de kinderen nooit meer heeft teruggezien. En zij vertelde aan iedereen, hij kijkt nooit naar de kinderen om. Thuis, ben ik hem kwijt. De erotiek is verpulverd, hij ligt in bed, als een biechteling, alles op te sommen, wat mis was in zijn huwelijk. Zijn het schuldgevoelens? Hij worstelt tegen zijn herinneringen. Wikt en weegt, vraagt mijn mening. Ook ik