De minnaars

als het nodig mocht zijn. Eric wordt impotent bij een condoom. Uittrekken van een condoom werkt op mijn lachspieren. Slap, glibberig gummizakje met zaadjes. Zakje vol kindertjes? Van een ring knap ik af. Brok onnatuur in je vagina. Kortsluiting van je overgave. Ik heb ook eens tabletjes gehad. Die moest ik aanbrengen. Ze prikten in mijn slijmvlies. Opstaan en irrigeren. Weg uit de zalige broeikas van zijn armen, irrigator, canule richten in je buik als een waterkanon. Spuiten. Afdrogen. Weer in bed. Ook hij is nu verkild, door het alleen liggen. Je dient een man te koesteren, daarna. Hij schenkt het beste uit zijn lichaam weg, de concentratie van zijn kracht. Hij is uitgeput. Sommigen kunnen geen aanraking meer verdragen. Zouden het liefst vluchten, om ergens alleen, weer op mankracht te komen. Anderen liggen stil tegen je aan, als zieke jongens bij hun moeder. Weer anderen weten, dat ze nu kil zijn geworden, beheersen zich, denken toch lief aan de vrouw, nemen haar in hun armen, zeggen geruststellende woorden tegen haar en tegen zichzelf. Er zijn krachtigen die zich in minuten bijwerken, zich opladen, elektriseren, weer beginnen. Met gloeiende koppen om de machtigheid van hun bronst. Er zijn zwakken, die minstens drie weken nodig hebben om zich op te laden. Traag werkende centrifuges. Je dient een man te koesteren daarna. Als hij tenminste je aanraking nog kan velen, op dat moment. Zelfs dat dien je te begrijpen. Soms wel moeilijk, als je als vrouw een rozig middelpunt van een altijd, nu wel