De minnaars

mand met de hond erin op zolder gezet. Daarin heeft ze misschien gelijk, misschien heeft ze zelfs in alles gelijk. Maar het past niet bij mij. Ik ga eraan kapot...

Hij vertelt me dit een paar maanden later, in bed. Ik ben oververzadigd van zijn zaad, zijn warmte, zijn ervaren liefkozingen. Ik laat hem praten. Hij is achttien jaar ouder dan ik, hij is een man, hij is een jongen. Hij is achtendertig. We zijn veel samen, in hetzelfde stuk, op tournee. Ik denk, ik zal nooit verlangen, dat hij gaat scheiden. Ik zie, dat onze verhouding hem goed doet. Hij bloeit op, de elektriserende kater wordt bol, de vacht vonkt. Je hebt elkaar toch helemaal? Wat moet er nog meer.

Dan word ik zwanger. Ik zeg het hem niet. Waarom onze droom verstoren met een wel zeer werkelijke dreun? Ik heb hem wijsgemaakt, dat ik een voorbehoedmiddel gebruik. Hij heeft op me vertrouwd.

Ik ga naar de dokter, de beruchte dokter. Hij behandelt me. Ik ga naar mijn moeder, als de eerste pijn begint. Daarvoor ben ik elke dag wel twintig maal met de autobus naar de Kruislaan gereden, om het kind ‘los’ te werken. De Middenweg heeft nog van die hobbelkeien. De bus rammelt en hotst. Ik vertel mijn moeder wat er met me is. Ik noem de naam van Eric niet. Je weet nooit, hoe ouders reageren. Stel je voor, dat ze scheiding zou willen. De kinderen. Ze hebben recht op him vader. Hijzelf sprak nooit over scheiden.