De minnaars

tot ze slapen. Francis pitjit. Kleedt zich uit. Hij is groot, heeft veel wit vlees, hij heeft behalve ham-sterwangetjes ook hamsterborstjes. In het donkere haar onder zijn buik zie ik voor het eerst een penis. Hij komt behoedzaam op mij liggen. Dan voel ik, hoe hij in mij dringt. Vlijmende pijn. O, God, denk ik, wat is er met me. Ik ben gewond. Ik durf hem niets te zeggen. Ik schaam me, dat ik niets aangenaams voel, dat ik bang ben om die pijn. Hoewel hij arts is, merkt hij niet dat ik nog maagd ben. Hij is te hevig, te hartstochtelijk, een eigenzinnig genieter, die het wel goed bedoelt. Later zou ik er velen meemaken, die zo begonnen. Als ik op mijn laken kijk, zie ik een bloedvlek. Ik ben ziek, denk ik, er is iets niet goed. Hij merkt niets, neemt me sterk in zijn armen. Slaapt in. Als ik die angst niet had, zou het wel gezellig zijn. Gine heeft Evert, en ik heb Francis. We zullen drie weken samen eten, slapen, toneelspelen.

De volgende dag ga ik naar een dokter, in Sneek. De man verbergt na mijn verhaal een stille afwijzing, vraagt koel, ‘hebt u nog geen geslachteüjk verkeer gehad ? Nee ? Dan bent u gedefloreerd.’ ‘Wat is dat, dokter?’ Hij legt het me uit. Ik loop langs oude straatjes en grachtjes naar het hotel. Trots denk ik: nou hoor ik er bij. Nu begint mijn leven als vrouw.

Ik ben trots. Ik glans. Ik sta zelfbewust tegenover Francis. Ik vertel hem niets. Hij voelt dat ik blij ben. Denkt dat het om ons samenzijn is. Dat was het ook. Om een andere reden dan hij denkt.