De minnaars

We zijn voorgoed terug in Holland. Ik ga naar de middelbare school en daar hoor ik dan voor het eerst dat ‘het’ erbij hoort, verliefd zijn namelijk. Ik sta een beetje alleen tussen de meisjes, die allemaal verhalen hebben over, een ‘hem’, ik heb nog niemand en zij hebben er allemaal een. Ze dragen foto’s mee of hangen ze boven hun bed van Rudolph Valentino, of, om dichter bij huis te blijven, van Jacques Reule. Voor het slapen gaan even kijken naar Rudolph of Jacques. Dat zegt me niets. Bij mij zijn ze nog dichter bij huis, bij mij kómen ze thuis, de nederlandse Valentino’s, schrijvers, schilders, musici. Kunstenaars zijn voor mij mijn dagelijks brood, het leven van mijn ouders betekent toneel, premières, mooie rollen, volle zalen. Wel wil ik zelf ook aan het toneel. Als mijn ouders ’s avonds naar de schouwburg zijn, maak ik toneel. Ik speel alle rollen, die ik mooi vind uit de vele manuscripten, die er rondslingeren. Ik verkleed me zo goed mogelijk, lach, huil, sleep me over de grond met loshangende verwarde haren, verwijt, klaag aan. Hoeren zijn zeer in trek. Niet dat ik precies begrijp, wat hun functie is, maar ze zijn meestal door de schrijvers zeer goed omschreven. Ik kan dan lekker gemeen kijken, vloeken, met de heupen wiegen, roken. Uitdagend zijn. Het zijn persoonlijkheden, ze hebben