Dubbel graf (serie Heijermans' Camera)

Sinds oom Bernard zich door baarsjes, bliekjes, ’n verdwaald aaltje en ’n schamel snoekje had laten verleiden, om met den eersten Zondagochtendtrein — en dat in ’t begin iedere veertien dagen — naar de weilanden in de buurt te lanterfanten en te boemelen — had-ie bij tante Hesje, zóó als de beruchte datum naderde — van Vrijdagavond tot Zondag diep in den nacht geen waarlijk menschelijk bestaan meer. Z’n heele huwelijksche leven, vanaf ’t plechtig moment voor ’t mahoniehoutbufïet, bij de kerkelijke inzegening door den geestelijke in de goeie kamer, toen Hesje met tranen in de oogen naar de opwekkende woorden luisterde en oom Bernard ’t wijnglas aan stukken smeet — inderdaad z’n hééle even als hoofd van ’t gezin zonder kinderen, als jonge man met ringbaard, snor en ’n vooralsnog gaaf gebit en weer later in de herfstperiode der vallende haren en door den tand des tijds en chemisch-schadelijk pasta vermolmde kiezen — was-ie ’n uiterst dociel, voorbeeldig-volgzaam man geweest. Zij heerschte en hij onderwierp zich — a m o r e... con amore... Zij beheerde den bruidsschat, dien z ij had gebracht — hij verteerde bescheidenlijk, ingetogen, met ongemeen-rechtschapen overleg. Haar wil was zijn wil — de zijne telde niet mee. In tegenstelling met andere huwelijken, waar het op peil brengen der inzichten en afwijkende geneugten in lengte van zeer gelukkige jaren tot niet immer paisibele dialogen aanleiding geeft, was de echtelijke gemeenschap tusschen oom Bernard en tante Hesje door de voortreffelijke mate zijner zachtmoedigheid en van haar mannelijke suggestie zonder ’n druilig wolkje gebleven. Tot de Zaterdagavond-whistclub ’n spraak in ’t wiel stak. Jemp, de ouwe huisvriend uit ’t pelterijenmagazijn was overleden en door Arend, in-speelgoed-en-gros-en-détail, vervangen. De leege stoel van den man, die voor lengte van jaren mee z’n handteekening op ’t stadhuis had gezet, werd door ’n ver