Ghetto

hier en jaagt zoo’n stomme meid ’m de deur niet uit? Blijf jij daar kalm bij. Zeg jij niks!

Esther. Wat heit ze d’r van noodig?

Sachel. As ’k ’r vraag om ’t bij de lamp te bekijken, zeit ze dat ’t zoo slecht niet is — as ze pas heit hooren zeggen dat de franje ’r bij hangt.

Rose. Ik wist niet beter.

Esther. En as ze ’t gedaan heit, lastige ouwe, dee ze ’t toch niet met opzet? Wor je arm van eén partijtje? In gosnaam strakkies wat anders! Hóe ken ’n blinde zich zoo de sappel maken ? Wat schiet je ’r mee op?

Sachel... Smoezen jullie maar... Ik voel wat ik voel. Ik heb ’t bij mekaar geschraapt uit hoeken en gaten. Krom heb ’k gelegen voor die paar centen. Me vrouw zaliger, dié, dié, heit me gehölpen tot an d’r sterfbed. Jüllie verstaan de handel niet. ’n Zoon die nooit bij de affaire is, ’n zuster die alles te duur inkoopt, as ik ’r niet bij zit, as ik niet elke rooie duit met tangen vasthou! Bloed zweet ’k!

Esther. Zweet wat anders! Hij zweet bloed! Zweet geen bloed, nar! Alles komt terecht as je maar niet lastig ben — Doe de luiken voor de ramen, Roos.

Sachel. Zij niet. Dat mot jij doen of Rafaël. Zij verstaat ’t niet.

14