Droompaard en andere Falklandjes

Terwijl ik dit neerschrijf, lijkt de tafel voor me te golven en m’n stoel schommelt schijnbaar als het hobbelpaard uit wijlen m’n kinderjaren. Drie dagen ongeveer heb ’k als stoer zeeman tegen de baren geworsteld - de zwaarden (dat wil voor de onmondige lezer zeggen de houten lappen langszij) laten vallen en ingehaald - het roer omgesmeten - de fokkeval (zegt Harmsen) door m’n handen laten glijden dat de blaren ’r bij hangen — gelaveerd op omslaan af — kortom, ‘k ben in levensgevaar aan ’t sporten en ⁵t spurten geweest.

Mensen, ’t is niét makkelijk!

Mensen in Amsterdamse huizen, Amsterdamse binnenkamers, mensen bij ongevaarlijke grachten, mensen die sullig in ’n overhaalpont neerzit - jullie hebt geen besef van ⁵t gezwabber en gedobber op mijn Zuiderzee!

Zo hier voor de golvende schrijftafel, krijg ⁵k meelij met de stadse benauwdheid, met je huisbakken geleef en gesop. ⁵k Voel me inderdaad als ’n matroos, die na maanden de haven binnenvalt en als ’t hier, in Muiderberg, estaminets of danshuizen bestonden, zou ’k van pure landdronken-schap gaan passagieren tot de brave veldwachter me bij de kladden nam en me achter het brandspuithuisje in de nor deponeerde.

’t Is niet makkelijk...

Om te beginnen moet je zeemanstermen inpompen, met ’n zware stem kunnen spreken van zwaardhaken, zwaard-klampen, fok, giek, fokkeschoot, zeilschoot, fokkeval, lijken, helmstok, kikkers, loef, lei. Dan moet je van die woorden de betekenis snappen om geen ongelukken te krijgen. En daar ⁵k door de verstandige leiding van vriend Harmsen op ⁵t moment zowel ’n kikker van ’n lijk, als ’n giek van ’n helmstok weet te onderscheiden, zou ’k me bijna gaan aanbevelen als lid voor de een of andere jury als ’k m’n onmacht niet moest bekennen om ’n zeilboot terug te brengen. Uit-zeilen met de wind méé gaat bijster best. Maar hóé zeilers ’n boot op ’t zelfde plekje

94