Droompaard en andere Falklandjes

vijf-en-twintig centen ’n kostelijke fles Champagne getrokken. ’n Halfjaar had de fles in de kast gelegen, op de onderste plank bij de trommel met boterkoek en de gemberbolussen, en nou dat tante Rebecca, z’n vrouw, jarig was én ze gezamenlijk een zotte bui beleefden (in gewone ver-jaars-omstandigheden doe je ⁵t nóg niet), zouen ze de fles knappen.

De waterglazen stonden gereed - welk rechtschaffen huis-houen heeft kelken? - de mensen zaten gereed: kwam de moeilijkheid om de kurk, die zo baldadig met ijzer en touw vastgemetseld zat, zonder schade voor meubilair en gezondheid te verwijderen. Er werd dus niet om een bagatel geknipperd. D⁵r liepen hele verhalen van flessen die gebarsten waren - van scherven, die ze in d’r ogen gekregen hadden - van kurken, die as kogels tegen je gezicht vlogen - van schuim, dat tot an de zoldering spoot... Je most ⁵t verstaan. Je most ⁵t met aandacht doen. En Sam — die zo geschreeuwd had dat hij ⁵t kon, dat hij ⁵t dikkels gelapt had - scharrelde zo raar met tante Rebecca’s botte schaar, die voor alles en nóg wat diende: voor hem-metjes knippen, voor ⁵t afknersen van bot-vinnen in de bot-tijd, voor de kous van de lamp, voor ’t opensteken van oom Jozefs sigarenkistjes, voor ’t vloerzeil, enz., dat je met je ogen knipperen most of je wou of niet.

‘As je ⁵m zó houdt, hak-ie jezelf in je vingers,’ maande ome Bennie, blikkend met ⁵t half-open oogje.

‘Laat mijn nou begaan!’ zei Sam kregel: ‘zó mot ⁵t.’ ‘Jou late begaan,⁵ zeurde tante Door zurig: ‘⁹t kost mijn me karpet.’

‘Snij dan eerst de touwtjes door - ézel,’ riep Serre lacherig: ‘hij zit an de touwetjes en niet an de ijzers.’

‘Hij zit an de ijzers!’ schreeuwde Sam, en ineens nijdig rukkend, knapte-die één van de ijzerdraadjes.

Het knapte. Het ijzerdraadje knapte en ’t knapte dóór, als de knettering van een bliksemstraal vlak in de buurt, in de hoofden van Serre, Bennie, Jozef, Rebecca en Doortje.

68