31
Johanna. Wat zeit-ie?
Brandsma. Suscht! Suscht! (luistert ingespannen. De meid van den overbuurman zingt weer: „Soete, lief e swartkop” . . . .) ’k Versta geen woord!
Johanna. Ach, ach, wat jammer! En dat net nou!
Barend {snel het raam op schuivend). Hé! Hé! Hou effen je kop dicht!
Een stem. Dat ken je begrijpe! ’k La me daar kommandeere door die ouwe kerel....
Barend, ’t Was zoo kwaad niet gemeend! Kan je vangen? Daar komt 'n dubbeltje. Heb je 't?
Een stem. Dank je wel, liefeling? Jij ben 'n schat van *n fentje! En krijg ’k nou óók soo’n remannetje van je?
Barend (nijdig). Nee, nee!
Johanna. Ja!
Brandsma. Ja, natuurlijk!
Barend (door het raam). Ja, wou ’k zeggen.
Een stem. Da’s heel goed liefeling----