Buren

29

Brandsma. En de hond ? D’r hond, die tegen de deuren leit te krabben en nog pas voor ónze deur zóó’n hoop heit gedraaid!

Johanna. En — en — zonder kwaadspreken — de witte muizen die ze houen!

Brandsma. Lastig volk! As wij dan lastig volk zijn, dan is ’t boven 'n bende! Gisteren middag om ons te treiteren, énkel om ons de smoor in te jagen, hebben ze bij dr piano staan dansen, staan dansen, dat de kalk van ’t plafond bij ons in de koppies viel!

Barend. Ja, gedanst op muziek, die ’r heele-maal niet bij hoorde — ze kennen alleen maar dat lamme ding: „Ich weiss nicht was soll es bedeuten!”

Johanna. Ja, meneer, die barst in ’t plafond waar u nou na zit te kijken, die hebben zij ’r in gepolkaat! Waarom zet u hun d’r niet af? Zij hebben toch maar met de maand ingehuurd.

Huisheer. Nou heb ’k je angehoord, as ’n rechter van instructie en nou ga *k óók nog is boven hooren, want as je uitspraak wil doen, dan mot je ’t van twéé kanten weten. Recht is recht. De fout is dat jullie hiér én de menschen