Diamantstad

„Vijf-en-twintig stuiver enne ’n stuiver enne drie andre stuiver,” bood Klaroen, begeerig met listigen lach. „’n Daalder¹/, schreeuwde het joodje.

„Voor zes en twintig en ’n halleve stuiver,” zei Klaroen nog eens in lach.

Maar Leon van achter z’n molen, riep met dik-schorre stem:

*... Ik geef je ’n rrjks-daalder voor die lap, as je kans ziet bij me vrouw!”

De ruggen der slijpers schudden in rustigen lach. „Heerè! Heere!” —, drensde het joodje, de stoffen rond-wendend en Klaroen hapte toe, nam de lap in z’n handen, hing haar streelend over ’t uitgeschoven laadje.

„Wat wach je nou nog?”, gijnde Moppes; Je dag is goed!... ’n Daalder voor ’n leere lap!...”

Klaroen werkte door. Het joodje in licht-schuwe wachting, keek door ’t raam, naar de doppen, riep met zwakke brutaalheid:

„... Meneer!... Meneer!... Hèllept u me effetjes!... ”

„ ... Morrege,” zei Klaroen: „’k Heb geen klein geld...”

„ ... Die meneer is geen luis rijk ....! ’t Is ’n flesse-trekker!” —, lawaaide Hes, schurkend van pret.

„Meneer, meneer, ^;k ken nog wadde verdiene mes- . schien,” klaagde ’t joodje, benepen.

„Zei ’k-ie ’n sjekkie geve?” —, grinnekte Klaroen.

„’t Is ’n mannetje uit de kaapsche tyd!”, schreeuwde Hes weer.

„’k Ken nog wadde verdiene messchien”, hield ’t joodje zachtzinnig aan.

„Wil-je me adreskaaretje hebbe?” —, praatte Klaroen, de schijf betoetsend met het poederpenceeltje: „ ... Rue de Peejee ... Drie hoog!”

„Kom betaal ’m” —, zei Juda, het hoofd met de kortgeschoren grijzen haren wendend naar de zij van de slijpers.

„Hei-je terug van vijf-en-twintig gulden?” —, vroeg Klaroen.

„As ’k zoo rijk was,” flets-lachte ’t joodje.

„Wi-je morrege terugkomme?”

67