Diamantstad

Eleazar, terugleunend, liet het over zich komen, het avondguldsel, de trage bruining, de schaduwtasting, het laatst licht der stervende huizen. Zijn bleek-witte hand strekte naar de tafel, hief de bleek-matte kom, maar er was gebeef in z’n vingers en de stank van de plaats, de zoete, rottige damp klitte slijm naar zijn keel als bij hevigen angst» Dovid in drenzend gesprek, weer geheel in de zorgen van ’t oogenblik, sprak met donker-dolende stem, twistend met Soortje en Suikerpeer.

„Drink nog e koppie, Eli,” zei Reggie, ’m niethóorend.

„Nee,* zei hij, opstaand: „’k heb 'twarm* — en met ’t kind op den arm kwam hij bij den deurpost te leunen, pogend de aanzwelling van mislijke weeheid te onderdrukken, die het kamertje, de plaats, de scheemring hem gaven. Binnen werd sterker ’t gepraat. Suikerpeer in ruzie, sprak met dik stemgelodder, zangrig aanhoudend, Dovid in de rede vallend. Ze hadden het over iets — hij wist niet wat — zwaar-vermoeid, met gloeiend-puilende oogen luisterde hij naar ’t gefrommel der klanken.

„... Emmes ! ... Emmes !.. .*

.. Wadde weet jij d’r van !... Wadde weet je d’r van!*, kregel-klonk Dovid's stem.

„'k Zal geen gezond uur meer hebbe!... Is ’t waar .Soor? Is ’t waar? Heit ’t ’m cente gekoscht?*

Pietsie ’n makke! ’n Cent ’n zeer oog!*, driftig-beweerde Dovid: „’k La-me daar afstrijje wad-’k met éige ooge gezien heb! — Geen cent heit-ie d’r an betaald ... ’n Cent ’n makke! ’n Makke! *

„Hij heit ’r an betaald bij mijn en bij jouw gezond,* slijmde Suikerpeer’s stem.

„Neèm je gelijk! Neem je gelijk! Nog!* zei Dovid met raspen van verveling.

„Jij praat over dinge die je nie-wéet,* slijmde de ander weer, koppig, geluid van ontstoken keel.

„Nog, lek me de maarsch!” snauwde Dovid.

„Lek jij mijn de maarsch! Over wadde mot ik jóu de maarsch lekke?* —, gijnig vroeg Suikerpeer, nalachend, stem als ’n vetprop.

54