Diamantstad

het oude, gedeeltelijk vergane gondeltje te verlaten, om mede de riemen te hanteeren in de krachtige praam van den Arbeid, die allengs tot een slagschip, zoo onverwoes-baar als nimmer bestond, groeit. En verbeeldt u het schoone geval — in een klein land als het onze niet zoo ganschelijk ondenkbaar — dat al-kunstenaars, al-sterk-sten in ontwikkeling, gevoels-, gedachtenleven, het minachtend verdraaiden, het uit-den-aard van hun nieuw bewustzijn en hunne nieuwe sentimenten nietmeerte volbrengen wisten, amusements dienarendezer bourgeoisie te zijn, die haar kunstenaars, haar tobbende kunst-naars als alle voortbrengers behandelt; die in zake-vankunst Hofjes-van-liefdadigheid sticht, fooien uitdeelt, be-schermheertje speelt — in ruil evenwel (dons gratuits zonder nevenbedoeling!) voor de niet te versmaden renommee van „aan kunst te doen", of toegelaten te worden tot den meer intiemen kring eens kunstenaars en dan verder den beschermeling in snobisme te verstikken, gelijk de beruchte Koning-der-snobs Multatuli gestikt is. Ver-beeldt u, o ver-beeldt u den droom van eene Arbeidsbeweging reeds zóó begrepen — alle niet medegaan met de Sociaal-demokratie berust op niet weten, niet begrijpen — dat het dan beste der bourgeoisie, schouder aan schouder, rede naast rede, spier aan spier, de Arbeiderspartij, haar klasse-strijd, haar idealen steunde, meê-propageerde. Gelijken ons, sociaal-demokraten, thans reeds de vreugden, het leven aan de overzijde, verzengd als de wit-grijze vlakten eener woestijn, stinkend als stilstaande sloot bij de naadring van onweer, jammerlijk van aspect als de verkoolde nog zwak onderling stuttende ruïnes van huis waarin brand al het leven-bijzettende heeft verwoest, leelijk als eene straat van cementen baksteenen koopjeshuizen, eene straat zonder groen, zonder hemel, zonder horizon, zonder iets anders dan kleine, zure, benauwde burgermanszorg —, gelijken ons thans reeds de overzij-genietingen klagelijk-vervelend, de overzij-godsdiensten onwaardig, de overzij-geestdriften kippetjesdrek, de overzij-smarten (oneer, ver-lies-van-bezitting enz.) levend-mensch-zijn bespottend, de overzij-kunsten vergissing (niet beïnspireerd op een gróót

13