Interieurs

I

‘Stoppe, meneer ?’

‘Nee, dank je/

‘Denk u an de bocht?’

‘Jawel, jawél.’

Netjes. Hè, wat lékker als je je spiere weer voelde. Dat had-ie voor ’n maand of vijf is moete doen, wat?... Zó uit de tram springe. Lieve God, als-ie dacht an die avond toen-ie naar ’t station gerede was, zo lam, zo wee-vanmoeheid, zo helemaal kaduuk. Trala. Tralalala. Tralala-la. Nou de hoek om. Daar had je ’t huis. Eén hoog streepte licht door de jaloezieën. Daar zate ze. Daar zate ze. ’t Was om hardop te zinge van lichte vreugd. Zachtjes drukte-die op de knop, keek naar het naambordje, dat glad van kóper-schijning was bij de schemering van de lantaarnpaal. Bool. Bee, o, o, el, Bool. Wat hóórde ’t bruin van de deur, bij ’t dofblauw van de stoep, bij ’t bordje Bool, bee, o, o, el, Bool. Piepte niet de tochtdeur, de ouwe tochtdeur? Zou Bets ’m zelf openma-ke? God, wat ’n vreugde, wat ’n blanke, lichtrose vreugde. Nee, Bets niet. ’m Nog zeker niet verwacht.

Dag Jo, dagjo!’

‘Wie?. . . Dag meneer. Dag meneer. Wat zie u d’r best uit. .. Wat ben u dik geworde... En watte baard. .. Got, got, wat ben-u opgeknapt!

‘De familie bóve?’

85