Interieurs

dikke schudhand an Toos en Jet, die beleefd waren opgestaan, mompelde nog 20 iets, reikte 2’n goedig-warme hand an tante Mathil die hij niet kende, an tante Duif, die uit de hoogte boog en bleef met de hoge hoed in 2’n handen dribbelen, verlegen met 2’n figuur, niet best wetend hóé naar de andere kamer te retireren. Ben, vriendlijk-joviaal, nam ’m onder ’n arm, fluisterde, stelde ’m voor an oom Jemp, in de andere kamer, nam 2ijn positie weer in als ceremoniémeester onder de gaskroon.

In 2woelwarmte stierven de rose-witte ro2en, met nog dauwparelen op de blaadjes. De linten, 2wart en wit plooiden er tussen. Levi van oom David was in de achterkamer geslopen, bekeek de linten, met de brutale bloo-heid van ’n hogere-burgerschool-jongen, probeerde te 2ien van wié de grote ro2enkrans was. Maar Ben kreeg ’m in de gaten, gaf ’m ’n uitbrander. Terwijl gluurde ’t jongste 2oontje door ’n kier van de gordijnen. De grote om* kringde ogen van ’t uitgepieterd-bleek jongske keken met opgetogenheid naar de rijtuigen.

‘Bram - kom is kijke

Bram, even bleek met branderige oogjes, schoof stilletjes weg uit de hoek waar-ie 2ich verveelde.

‘Kijk is Bram wadde rijtuigen.’

‘Niet 20 hoog optille. . . Pas nou op, Max. . .’

‘Kijk is. . . wadde dikke koetsier. . . wad-è dikkert... die rolt ’r haast af. . . poe-óé. . .’

‘Jö. . . pas toch op... ’

‘Daar staad ’n smeris... wad-è mense.. . wad-è mense. . . écht, hè. . . écht!’

‘Daar hebbie Mo2es Krijn óók - 2ie je - néé daar - bij die rooie vent - 2ie je nou niet, gammerkop⁴²... Hè, wad bè

48