Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

Tegen elf uur, bedaard uit ’r bed gekropen — om tien had ’t klein-schuw dagmeisje ’r als gewoonlijk met ’n kop thee met twee klontjes en ’t horribele voetbad gewekt — of je hoog of laag opspeelde: morsen déé ze! — bij elven, niet-uitgeslapen, piikkelbaar, maar toch sloom van gebaar, begon ze an ’r toilet, waaran ze pleegde te teuten tot de koffie op tafel kwam, en Henk, druk, uitgehongerd van de Burgerschool binnen stormde. Voor ’r bad had ze ’n dik kwartier noodig, voor ’r haar en ’t uitleggen van ^?r goed-van-den-dag minstens ’n half uur, en dan moest je je nog haasten. Vandaag lukte de boel niet. ’t Akelig kind was weer met ’r handen overal an geweest, had de dingen zoo verlegd dat je zoeken en zoeken moest — de kam lei in ’n andere la — de pantoffels leken onder ’t bed verstopt — de met zorg gerangschikte fleschjes en potjes op den marmeren rand van de waschtafel, de odeurtjes, ’t haarwater, de tandpasta, ’t fleschje Odol, de hazelnootcrême, de vaseline, de zeep van Piver en snoepjes van Gelló Frères — Hemel, dingen die ze op den tast kon vinden! — stonden naast en door mekaar vermorreld. ’t Was op die manier met dat snoepende, je nooit in je oogen kijkende, altijd stille kind-vol-streekjes niet te doen. Dan zag je dat ze van den snijkoek gekruimeld had, dan miste je weer ’n cent, die je met opzet op ’t buffet had laten liggen, dan was ze bij ’t boodschappen-doen ’n dubbeltje kwijt geraakt... En was ’t niet pas gister gebeurd, dat de heele badkamer en de gangen naar Odol roken, omdat ⁵t schaap, op haar beurt verlekkerd door de uitstalling van toiletartikelen, de vrijpostigheid had begaan, om ’r haar en ’r gezicht met Odol in te smeren... ?

Zich de valsche vlechten voorzichtig klutsend, bang voor ’t uitvallen van ’t haar, keek mevrouw met geoefende speurders-oogen ’t rekje met toilet-versnaperingen af — en plots, met ’n