Van liefde en tanden (serie Heijermans' Camera)

Met ’n zenuwvaart, de schoolboeken onder den linkerarm, ’t vloeipapier pakje, nog klam van de omsteviging van zijn vingers, in de weggedoken rechterhand, doorhaastte ze de^! schaduwstrook van de Gracht. Hij had ’t ’r zoo stiekum toegestopt, zoo of-ie bonjour zei en ’r ’n hand gaf, dat geen sterveling ’t gezien kon hebben. Toch stapte ze gejaagd, nerveus van de plek der misdaad, of dozijnen getuigen ’r op de hielen zaten, En terwijl ze op de pas-gedweilde stoep van ’t benedenhuis op ’t wanhopiglangzaam aanschuifelen van Trees ’r altijd kuchend-hijgende voeten, die ’n eeuwigheid over ’t beetje afstand van ’t sous-terrein naar de voordeur deden, wachtte, bebeet ze ’r lippen, omdat ze zich geen houding wist te geven bij ’t vriendlijk kijken en knikken van moeder, wier brilleglazen ze zag glimmeren in ’t spionnetje van de bel-étage. ’t Leek of ’t gefrommel van ’t vloeipapier in ’r zak ’r ’t bloed naar de slapen joeg, of de zenuwen ⁵r hart sneller lieten kloppen, of ze met ’r been moest wiebelen, om ’t gekijk van ’t lieve mensch, dat weer goed aan ’t verstellen was — anders droeg ze ’r bril niet — te verdragen. Overstuur en geprikkeld — kwam Trees dan nooit... ? — schelde ze nog eens driftig, en toen de meid, die al achter de deur stond, gehumeurd verweet of ze ’r beurt niet kon afwachten, stoof ze ’r korzelig voorbij den looper over de trap op, en omdat ze zoo, met ’t papier- gepruttel, dat ’r bezwarende en bekleumende, de huiskamer niet indorst, wipte ze de kleine slaapkamer binnen, waar de kleeren van Jeannette — slordig schaap van ’n kind! — al op ’t bed waren gesmeten. Even aarzelde ze, niet goed wetend waar ze ’t pakje moest verbergen. Dan, snel-besloten, de kast en de waschtafel niet vertrouwend, trok ze ’t laadje van ’t nachtkastje open, en plonsde ’t pakje ’r in. Breken kon ’t niet op de zachte onderlaag van de dingskes, die ze *r placht te bewaren en Jeannette had ’r eigen bewaarplaats in de gesloten naaidoos van de kast. Goddank! Weg! ’t Had in ’r zak gebrand. Met ’t cadeau van den jongen bij zich*