Drie tooneelstukjes: Puntje, Het antwoord, De onbekende

(De huiskamer der Pastorie. Er is zoo juist gemiddagmaald. In den linkerleun-stoel, paf van het eten, tukt dikbuikig pastoortje. Be pijp is op zijn schoot gegleden. Het bolle hoofd knikkelt op en neer. In den rechterleunstoel, de huishoudster, gezet, eenigszins ouwelijk. Naast haar het volgevreten puckhondje van den Weleerwaarde. Be pastoor snurkt zachtjes, de huishoudster losbandig, het puckje losbandigèr. Be hangklok tikt. Op de nog onafgeruimde tafel een warboel van schalen, borden, glazen. Het glas van den pastoor is half-leeg. Een ledige Bordeaux-flesch. Een kaasstolp. Een likeurstel. Koffieservies met pousse-glaasjes. Een bak met brood. Een aangesneden roastbeef. Een fruitschaal met fruit. Een blaadje met beschuitjes. Een pot gember. Een kruik Victoriawater. Een aangesneden taart. Op een zijtafeltje een flesch oude klare, een fleschje elixer, glaasjes, sigaren. Daarboven aan den wand een Crucifix.

Er wordt gescheld. Be huishoudster beweegt even, snurkt voort. Er wordt heviger en aanhoudend gescheld. Het puckje slaat aan, de huishoudster ontwaakt, schommelt geeuwend naar de deur. Pastoor blijft slapen. Bet keert terug, tracht hem te wekken.

EERSTE TOONEEL.

De Pastoor. Bet.

Bet. Eerwaarde! Eerwaarde! Mijnheer de Pastoor! Wor u wakker!......

Eerwaarde!

De pastoor. Ja! Wat! Nou dan! (zijn pijp glijdt op den grond aan stukken).

Dat is me nou toch wat! Wat moet dat nou! üat’s al de zesde pjp van de week! Bet. Daar zijn ....

De pastoor. Wat zyn! Wie zjjn! Ik wil niet gestoord worden!

Bet . . . ’tBestuur van de gezellen . . .

De pastoor, (uit zijn humeur, op en neer loopend). Nog geen tukje! Nog geen