Drie tooneelstukjes: Puntje, Het antwoord, De onbekende

Het is twaalf uur namiddag. Zonlicht beschijnt de half neergelaten rolgordijnen der twee ramen (achtergrond). Op de kozijnen eenige bloempotten. De ramen zijn wijd opgeschoven. Panorama van daken, schoorsteenen en fabrieksschoorsteenen, alles zwart berookt. Links (voorgrond) een gedekte tafel — (tweede plan) een fornuis met roodaarden pannen — (derde plan) een bedstee met open deurtjes. Rechts (voorgrond) een leunstoel — (tweede plan) een latafelkast — (derde plan) een deur. Tusschen de ramen een tweede leunstoel.

Bij het opgaan van het gordijn liggen Moeder en Marie voor het rechterraam geknield, aandachtig kijkend naar hetgeen in de straat gebeurt. Johan, in den voorsten leunstoel, luistert onrustig.

EERSTE TOONEEL.

Moeder. Marie. Johan.

Marie. Wat 'n menschen! (naar beneden roepend.) Hé! Lange! Lange! Dag! Da-aaaag! — Hahahaaaaa!

Moeder. Nou! Nou! Nou! Stel je niet zoo an! ’t Is geen pretje!

Marie. Net dat-ie naar hoven keek, stapte-die mis. Hahahaaaa! Hij weet ook nooit raad met z’n lichaam. Allemachtig wat ’n volk! Kijk is naar de kant van de Breestraat. En daar hè-je waarachtig ’n heele bende smerissen. Nou-Een, twee! Een, twee! Kop in de hoogte! Pink op de naad van je broek.

Johan. Trekt de politie op ?

Marie. Tien, veertien, twintig, viér en twintig dooie dienders en ’n inspecteur.

Johan. Gaan ze naar de fabriek ?

Marie. Asjeblief! Allemaal met witte handschoentjes an! Hahahaaaa!

Moeder. Spot niet! Maak me niet ongeruster! God, God, waar blijven Bart en Hein! ’t Hééft toch al twaalf geslagen.

Johan. Ik heb de fabrieksbel ’n kwartier gelejen hooren luijen. St! St! . . . Hooren jullie niks?

Moeder (verschrikt). Nee 1 Wat dan ?