De roode Flibustier

VII

EENE RUMOERIGE WEEK....

„’k Zal over vreemde dingen moeten praten, „Doch neem daar maar geen aanstoot aan

‘Tartufe. (van Molière!)

Buiten stormde ’t eindeloos — binnen spande ’t met wrokkende beminnelijkheid.

Nergens voelde ’k me op m’n gemak.

Zat ’k bij den ouwen man, boven, voor ’t door den wind bestoven zolderraam, dan prikkelde me z’n ze-nuw-onrust.

Als kind was ’t toekijken, ’t afneuzen van z’n zeld-zaam-handig geknutsel, uren lang ’n verrukking geweest.

Zoo’n miniatuur-kotter of fregat, met fokke-, groote-en bezaansmast, uit z’n met ’n zakmes tooverende vingers te zien groeien, was ’n verbeeldingsgenot, dat je door ’t prettig geduld behagelijk droomen, zachtjes door je neus ademen deed. Door ’t geduld.

Voor zoover ik, die vader noch moeder had, ’t bij anderen durf taxeeren, moet ’t tot de beste herinneringen van ’n kind behooren, als ’t aan de onvergan-kelijk-teere oogenblikken-van-bewondering voor ’n vader, moeder, „die alles kan” terugdenkt, oogenblik-ken wanneer in ’t evenwicht van ’n huiskamer zeker en geduldig geknutseld werd.

’n Kind onthoudt vreemde, bijzondere dingen, staat met ’n stalen geheugen tegenover schijnbare nietswaardigheden, is verzot op ’n hap van ’t bord van den vader, omdat „op vader z’n bord alles lekker is” —,

149