Open brief aan een dief (serie Heijermans' Camera)

7

en je eeltige werkvingers drie luttele koperen centen hadden geteld . . .

Waarlijk men breekt niet in bij Theaterdirecteuren.

Deze lieden te taxeeren op het peil van normale kapitalisten met couponseharen, paarlen dasspelden en Cash a discrétion, getuigt van een kinderlijke fantasie, die aan de eene zijde — gelijk alle kinderspel — prettig doet glimlachen, maar aan de andere zekere mate van dédain opdringt.

Lieve vriend en collega — ik dool nog steeds door de schilderachtigste streken van ons land.

Indien ik je bij je inbraak verrast had, zou ik voorwaar een boom met je hebben opgezet over het wijsgeerig begrip van den Diefstal in het algemeen en jouw leutige vergissing in het bijzonder.

En ik zou je beleefd verzocht hebben mijn Ideaal-schrijfmachine achter te laten en liever iets anders mede te nemen.

In de keuken stonden heel-aardige dingen: opgezette vogels, oude klokken, flesschen met imitatie-champagne, vazen, koperwerk enz. In de tusschenkamer was ’n aanzienlijke collectie metaal-draad-lampen, buizen, gordijnen, kleedjes. In de tweede kamer ’n heele tooneel-bibliotheek. In de voorkamer had je tot zelfs zilveren scheepjes, pullen en souvenirs kunnen vinden.

Waarom juist mijn Ideaal-schrijfmachine? . . .

Ik ken je niet, weet niets van je leven, teleurstellingen, verlangens, zorgen of vreugden.

Maar sinds ’t mij hier-büiten bericht werd, dat ’n mede-menscli (ik bespaar je de minder hoffelijke en van onjuist inzicht getuigende adjectieven, waaraan jouw naam gekoppeld werd) zich ’s nachts in een ledig gebouw, boven ’n pas ingerichte Bar begaf en zich met levensgevaar aan mijn bijzonder Eigendom vergreep — pieker ik maniakaal over ’t ongewone van ’t geval.

Wie zijt ge, vriendlief?

Waarom een zoo zwaar en onhandelbaar en waarachtig versleten ding als deze schrijfmachine? . . . Men steekt zoo’n voorwerp niet in z’n vestzak . . . Men draagt het niet onzichtbaar door middernachtlijke Amsterdamsche straten . . . Men beleent het niet: