Ora et labora

92

— me laaste grond, me grond, me ongelukkige grond onder me poote verkocht — en geen klauwe om ’t vast te houe! ...

Douwe (troostend). Nou! — ’n — ’n Stuivertje rolt soms zoo raar ....

Watze (hartstochtelijk). As ’n roofdier hei ’k ’r op gezete — van me afbijtend — van me aftrappend (snikkend en heftig gebarend) Me rug is ’r krom op ge worde — me hare grijs — me poote één bonk eelt — ’k Hei ’r op gezweet in de zomer, kou gelejen in de winter — ’k hei ’r Froukje d’r onvoldrage kind in begrave— Zestig jaar, zestig jaar hei-’k ’r op gezwoegd en gesloofd

— d’r is haast geen plekkie of ’r staat ’n voetstap van me — en nou, nou scheure ze ’t toch onder me uit, ’t laaste, ’t laaste!... (kwaadaardig) Hou je bek! Hou je bek! Die Tjerk — die Tjerk — die worg ’k — die breng ’k an z’n end — al krijg ’k levenslang!

Douwe. Luister nou is — messchien....

Watze. Messchien! ... Messchien! (uitbarstend) Te óüd om daglooner te worde — te oud (stoot een bord van tafel — kwaadaardig tot binnentredend Froukje) Ruim op die boel! Binne jullie bezeten ? Mot ’r hier gevrete en gezope worde