Ora et labora

Douwe. Driehonderd voor de West en tweehonderd voor de Oost...

Maaike (verbaasd-verheugd). Da’s — da’s vijfhonderd . . .

Douwe... Je ken toch maar na één plaats gelijk gaan !

Maaike. Dat — dat begrijp ’k nie .. .

Douwe. La-we dan zegge : we hebbe kelonies in de Oost — da’s daar — en in de West — dat leit daar. — Nou hebbe ze daar én daar soldate noodig en nou geve ze an dié driehonderd — en an die tweehonderd.

Maaike (verheugd). Dan — dan zei Eeltje toch nie zoo stom zijn om daar na toe te gaan.

Douwe. Dat hangt nie van hém af — maar ’k zou zoo meéne da-je met tweehonderd genoeg bin geholpe.

Maaike (uitgelaten). Tweehonderd, tweehonderd! — (valsch) O, die pestkop van ’n Tjerk, die ’r van deele mot! — Die duitedief! — (lievig) Steek-ie geen pijp op, Douwe ?

Douwe. ’k Zei nog effen wachte, tot ’k me portie te pakke hei. — Denk ’r an: mond dicht — niémand mag ’t wete — want as ze ’m af keure...!

Maaike. Af keure! Af keure! Ja, ze keure ’m