Ora et labora

77

Akke. Wat gek! Wat gek! De prente omdraaie — ’n doek voor de spiegel — de klok stilzette .. .

Maaike. Toen mijn vader stierf most ’t scheermes wel omgekeerd worde opgehange — en me moeder ree boven op de kist mee — ja, ja, diè is in ’n eikenhouten kist met handvatte begrave en nie — zoo as zij — in ’n platte van ’t armbestuur! ... Tóén had je ’t begrafenisvolk motte zien! En de mènsehe bij ’t kerkhof toen de kist driemaal wier rondgedrage om de kerk . ..

Akke ... Driemaal ? Waarom driémaal ?

Maaike. Eenmaal voor de Vader, eenmaal voor de Zoon, eenmaal voor de Heilige Geest. En da’s goed — dat hóórt zoo — as je verlost bin, mot de hémel gedacht worde — Merk-ie nou nie dat ’t water overkookt, meid van niks, meid van ellende ! Die houdt geen oog van ’t leedgoed af! ’t Is voor jóu niet gehaald, hoor!

Akke. Snauw ’r zoo nie ! — Ze heit venacht heelemaal nie geslape.

Maaike. Nie geslape? Wat hei-je den uitgevoerd?

Froukje. Bang ...

Maaike. Bang ?

Froukje. Bang — van — van de wind — D’r heit — d’r heit zóo ies geweest — (gebaart onnoozel).