Ora et labora

66

streepie! (lachschuddend). En zoo krijg-ie’n heele bladzij vol! ’kBin bekocht voor me cente. Wie heit wat an dat gekeutel ? (de krant omslaand) Da’s beter spul. „Na we verneme uit heele goeie bron — binne de vrinde Eelke en Douwe van zins na Moffrika te loope’^ .. .

Eelke. Val om! Dat maak-ie zelf.

Douwe. Werachtig nie — daar staat ’t!

Eelke. (ongeloovig) Staat dat?,.. Néé, ’k mot ’t zélf leze... (neemt de krant over. Douwe kijkt zachtjes proestend toe) . . . Ja, je zei mijn belazere! (smijt de krant op tafel, grijpt haar weer snel, leest met gretige aandacht) ... Da’s — da’s gek ...

Douwe. Wa’s gek?

Eelke. Stil nou! Stil nou! ’k Mot ’t nog is leze... (eene stilte) Nee, nee! (kijkt strak voor zich uit).

Douwe. (verbaasd) Jong, bin je betoeterd?

Eelke. ’k Had ’r eerder an kenne denke...

Douive. An watte dan?

Eelke. ’k Ga niét na Duitschland.

Douwe. Niet na Duitschland? Zei jij spelbreke?

Eelke. Driehonderd gulde — driehonderd gulde — As ’k ’r tweehonderd en vijftig an vader