Ora et labora

48

Maaike. Hier hèi-je ’n kooltje vuur, Jeltje — pas op voor je rokke.

Jeltje. Daar doe ’k me schoene bij uit — hè — hè — me voete ware as klompies — die rieme van de schaatse snijje je bloed af... .

Eelke. ’t Water kookt.

Douwe. Wacht ’k zei Sijtske is roepe (bij de deur) Sytske ! Sytske !

ACHTSTE TOON E EL.

De vorigen, Sijtske.

Sytske. Roep-ie ?

Douwe. We hebbe bolle! Krente-bolle!

Sytske. Ik kom!

Jeltje (knussig-babbelend). As je nou denk dat vroeger in ’t land — ieder z’n zilvere spulletjes had — z’n oorijzers, z’n snuifdoos, z’n knoope en God weet wat meer, om van gouwe spulle nie te prate — dan is ’t, zeg ’k, ’n wonder dat ’tland nou roggebrood eet — en — dat ’t ’n feest is as ’r witte bolle op tafel staan....

Maaike (de thee op de test plaatsend). Ja, ’t is ar-moei geworde — al de cente komme in één hand....