Ora et labora

44

storve. Maar nou wóu ’k ’t lappie. In mijn plaats zou jij ’t ook wille — as je al de grond an de vaart heit met net zoo’n lappie ’r tusschen — Vroeg of laat had-ie toch bij me motte komine — al was ’r géén proces geweest — Ik ken ’t uit-zinge — hij niet. Ik zie wat in de grond nou de vaart ’r is gekomme ....

Eelke. En me vader zeit nee — voor de koste is-die de koe gaan verkoope.

Tjerk (spottend), ’n Dooie koe !

Eelke. ’n Dooie koe brengt óók cente op.

Tjerk. Lang nie genoeg!

Eelke. Dan mot jij d’r ons maar uitzette — jij bin bang, hè, as de grond in veiling gaat — dat de armvoogde ’t neme — en jij in je eigen neus bijt!.... Rechtuit, krom-om dan stoot je ’m niet, man.

Tjerk. Daar zeg 'k nie nee op — ik hei belang da’k ’t krijg — maar Watze is ’t altijd kwijt en met mijn ken-die cente spare — dan kon die hier blijve wone — ’k wil ’t onderste nie uit de kan — voor vijftien gulden in ’tjaar en vrij plagge steke (eea stilte). Nou ? Bin ’k de kwaaiste ?

Eelke. Dat zeg ’k niet....