De moord in de trein

op mijn teken wachtte.... Om kwart voor tien heeft-ie met haar gesproken. Hij zei brutaal: „hoe laat ken u me ontvangen”. Ze scheen niet te willen. Toen riep-ie: „dan kom ’k om twaalf uur vannacht, want ’t mot, of anders om half een.”

„Dat klopt prachtig. Ze heeft ’m niet willen ontvangen, heeft ’n auto besteld, en is naar Aerdenhout afgereisd, ’t verstandigste wat ze bij die chantagepogingen kon doen..”

„Des te beter.... Ik dacht dat ’k ’m te vlug had laten arresteren. Toen-ie uit de telefoon-cel kwam en me zag, keek-ie .eerst wantrouwend. Ik zei dat ’k toch nog graag ’n bioscopie wou pakken, al was ’t wat laat voor ’t hele programma.... Da’s goed, zei hij, want ’k heb tot één uur niks om handen.... Op de Nieuwendijk, in de vestibule van de bioscoop, liet ’k m’n zakdoek vallen, en toen schoot Douwes op ’m toe, gaf zich niet de moeite tweie ^oorden te spreken, toonde z’n penning, en zo dol as ’k anders op ’n bioscopie ben, zo kende ’k m’n weelde

niet, dat ’t niet met die griezel hoefde ”

„Dat bioscopie. Connie, kom je mèt te kort  Ik inviteer je voor aanstaande Zaterdag, als ’k vrij ben....” „O, met u graag!.... Heb ’k naar genoegen gewerkt?”

„Uitstekend, meid ”

„Anders nog wat?”

„Ga vanmiddag nog wat neuzen in Aerdenhout, net zo kalm, net zo verstandig.... En voor m’n vriend Jaapje hoef je niet bang te zijn — die bergen we voorlopig: opi..” „En als-ie later vrij komt, hoe berg ik me dan....*’ „Tegen die tijd praten we nog wel....”

’t Werd stil.

Nicht Anna hooirde geld tellen, en verdween naar de gang, om ’t kreatuur, waarmee Nathan Marius Zaterdag naar de bioscoop zou gaan, nog ’ns behoorlijk op te nemen.

En terwijl Nathan zich voor de ontbijttafel zette, dacht ze ’r niet aan ’m te bedienen.

Dat kon-ie vandaag zelf wel.

Z’n eieren waren groen-hard, hadden al de tijd van ’t luisteren in ’t kokend water gedanst.

Voor twaalven wipte Duporc ’t Chemisch Laboratorium, waar-ie verschillende van z’n schatten had laten onderzoeken, binnen.

Voor de voortreffelijke Kartotheek op ’t Hoofdbureau van Politie, waar iedere arrestant onmiddellijk ,,piano moest spelen”, om z’n vingerafdrukken, als ze nog niet bekend waren, voor de verzameling af te staan, had-ie al dadelijk gebruik gemaakt voor bepaalde vermoedens tegenover de ouwe bekende Jan Tulp en Jaapje Eekhoorn,

173