De moord in de trein

„Nee”, zei Jaapje Eekhoorn, onwillekeurig. En dat enkele woordje — hoeveel één-lettergrepige woorden zijn in de wereldhistorie niet ’t noodlot van hoogstbegaafden geweest? — dat éne domme, onnozele, onvoorzichtige woordje, dat aan z’n bedachtzame lippen ontglipt, niet meer terug te halen was, klitte ’m vast aan de handig-voorgehouden lijmstok van de vogelaar, die dat simpele „Nee’’ met ’n verliefdheid op z’n tongspits greep, of-ie de primeur van ’n voorjaars-délieatesse als fijnproever keurde.

„Nee, nee — héél goed, m’n jongen”, sprak Nathan Marius Duporc: „ik vind ’t begrijpelijk en hoogst-lofwaardig, dat je die dame niet wilt compromiteren, maar met dat néé erken je, naar menselijke berekening, dat je ’r was! En daar hoef je me niet weer zo aanminnig voor toe te lachen, want in de grond is dit erkenning niet van heel veel gewicht, niet waar?”

„As ik u ’r ’n plezier mes doe, wil ik zelfs verder gaan”, grijnsde ’t schalkse kereltje: „ik was ’r, en zij heet Charlotte Angélique, Eleonora, Mathilde GaniCet en ze was voor ’n verreljaar getrouwd met zekere Auguste Aimard uit Boulogne-sur-Mer....

„Keurig”, glimlachte Duporc: „keurig, m’n jongen, en zonder verder in onkiese finesses van die huwelijksnacht te w^Tillen treden: „ze had koude voeten, niet?” „IJskouwe — klompies ijs, niet te verwarmen, hèhèhè!’’ Hij lachte met ’t hoge geluid van ’n tandenloos, oud boertje, zonder ’t sigaren-stompje uit z’n mond te nemen.

„Ik heb”, zei Duporc: „van zulke avonturen niet te veel verstand, maar ’t komt me toch voor, dat die Charlotte Angélique, Eleonora, Mathilde Ganifet, als ’k haar wat ingewikkelde naam goed onthouden heb, je niet te hevig in liefdesgloed ontstoken heeft, want jij bleef bene jen je fles drinken, en de stakker lag al die tijd in eenzaamheid met ’n prozaïsche hete kruik....”

„Ach”, merkte Jaapje gevoelig op: „’r zijn delikaat-aangelegde vrouwen, die in de eerste plaats ’n gelijkgestemde ziel vragen, en die je van je afstoot door ’n te

bruut optreden  Ik zou u daar ’n boekje van kennen

opendoen.... Ze zei me, de schat: ga jij gerust benejen nog iets gebruiken, dan lees ik terwijl The King of the dark chamber van Tagore uit....”

„Wat ’n begaafde, jonge vrouw ”

„Niewaar?....”

„De korting van de donkere kamer, met ’n hete kruik

aan je voeten En ’r zo in opgaan, dat de halve nacht

’t water in de wastafel blijft lopen, en je je vergeet uit te kleden, en ’s morgens naar de trein wandelt met één laarsje aan, en ’t andere verzuimt mee te nemen.... ’k

143