Het raadsel (serie Heijermans' Camera)

„Zal je goed op ’r passen, Fie? En niet later as twaalf uur thuis?”

„Gut moe, dat heb-ie al driemaal gezeid!”

„Nou, nou, eet me niet op! En zal jij ’n oogie op haar houen, moeder?... Of-ie ’n oogie op Fie zal houen, moeder?”

Dat kon ze nog wel ’n paar maal roepen! Moeder had vandaag ’r speeialen dag: je keel schreeuwde je bij ’r uit... En traineeren als ze dee! ’r Kwam geen end an. Half de trap af, had ze ’r ouwe parasol met de stukkende baleinen, die ze niet thuis wou laten — of ’r zóó’n zon was! — vergeten — toen stuurde ze Fie werom om ’r bril van de waschtafel te halen — en eindelijk, eindelijk, strompel-hinkte ze aan den onwilligen arm van de kleindochter over de stoep naar ’t plein, waar ze bij droog weer op een der banken naast de bloemperkjes op ’r verhaal probeerde te komen.

Op ’r verhaal. Sinds ’n maand of drie, na ’t ongeval was en bleef ’t zoo-zoo. Met menschen op leeftijd kwam ’t altijd onverwacht. Ze waren piender en bij-de-hander als jongelui, tot ze door ’n onvoorzichtigheid, ’n niet uitkijken, ’n in gedachten loopen, ’n ongeluk kregen en door dat ongeluk ’n knauw, waar ze niet meer bovenop kwammen... Net zoo met moeder. Drie en zeventig kwieke jaren, om te benijjen — en ineens ’n val, ’n schreeuw, ’n gil om door den grond te zakken - ’n opstand bij de boven- en de benejenburen — en zes weken lang ’n dokter over den vloer, om ’t in gips gezet gebroken been te verzorgen. Bij ’t afstappen van de zes treedjes naar de buitendeur, was ze uitgeglejen, of had ’n duizeling gekregen — en jawel! Op die leeftijd, zei de dokter, kon je nooit weten, vooral niet, omdat ’t hart van de ouwe juffrouw ’n gebrek scheen te hebben... Zij en ’r man, en Fie niet minst, hadden grootmoeder vertroeteld, verzorgd, ’t ’r aan niets laten ontbreken, en voorzoover de middelen ’t permiteerden, voor