Het raadsel (serie Heijermans' Camera)

21

,,Ja, dat moet wel zoo geweest zijn..gaf ik aarzelend toe.

.. Goed!” zei hij driftig: „dus in dat opzicht ben ’k niet gek!... Ik kom vannacht in de kamer... Ik vloek in ’t donker... Ik strijk ’n lucifer af — niemand... Ik ruk de slaapkamerdeur open en rn’n vrouw, die juist de kaars opgestoken heeft, zegt: „gut, ik ging juist naar bed... ’k Draai nog geen seconde geleden ’t gas uit... — Ik informeer wie nog zoo laat op bezoek was. Ze vraagt of ’k niet goed bij m’n hoofd ben. Ik kijk onder de tafel, onder ’t bed — niemendal... ’k Sla ’n idioot figuur — wat duivel, hebben we ’n mannehoofd met ’n sigaar gezien, ja of nee?”

„Misschien heb je je in ’t raam vergist,”    merkte ik    op:    „je

heb je toch zelf overtuigd! Wat informeer je    dan    nog?”

Avonden en avonden bleef Markus Pluns na de voorstelling weg. Hij was van de vlakte verdwenen. Eerst na ’n week ver-scheen-ie weer in ’t Artisten-Restaurant met    z’n    vrouw    en    met

’n welverzorgd jongmensch, dat in koffie dee.

„Mag ik je voorstellen?” zei hij: „onze buurman van twee-hoog, meneer Van Heumen..

We aten gezamenlijk de voortreffelijke goulasch en ’t welbereid bier. We babbelden tot bij tweeën. Ik liep mee op. We hielden ’t midden van de straat, vier menschen met vier aangroeiende en weer heenvluchtende schaduwen.

De vrouw van Markus praatte en lachte met het jongmensch. Het jongmensch vertelde moppen. Zij schaterde. Hij beweerde niets of ’t sloeg bij haar in. Markus naast me liet mij praten. Hij antwoordde niet.

Telkens weer keek-ie naar ’t asfalt met ’t spel der schaduwen.

Je zou er op gezworen hebben dat de hand van de vrouw die van ’t jongemensch vasthield.

Maar als) je langzamer liep zag je dat je je gloeiend vergiste.

Voor de deur scheidde je van elkaar.

’t Jongmensch nam beleefd z’n hoed af.

Hij had ’n rond hoofd en was keurig gemilimeterd.

En ’n oogenblik later zag je een-hoog drie pitten branden en drie schaduwen bewegen.