Vredestichter (serie Heijermans' Camera)

8

„En? En?” barstte de cliënt los: „nou duld ’k 't niet langer! Nou heb ’k ’r m’n bekomst van! ’k Heb m’n koffer gepakt, ben in ’t Centraal-hotel af gestapt, en verzoek je *r morgen, zonder uitstel, ’n exploot te beteekenen, of de noodige gerechtelijke stappen te doen, om me satisfactie te geven!”

Blazend, ondersteboven, kapot van de historie, die ’m uit z’n aangenaam, evenwichtig, nooit doorschokt gewoonte-doen, had weggerukt, leunde-ie achterover.

„En — de bewijzen?” vroeg de ander onrustig — de eene helft van z’n gelaat treuzelde in 't duister, de andere had in dat hatelijk licht de kleur van 'n ding in aquarium-water.

„Asjeblief,” zeien de aquarium-lippen van den heer Godewijn: „asjeblief, asjeblief en nog ’ns asjeblief!... Meer dan dertig!... Jim, Jim, meer dan dertig maal Jim!... Als ^yk den schavuit onder m’n handen had, zou moord en doodslag geven!”

Dicht bij de lamp, op de folio-papieren van ’n andere Schei-ding-tusschen-tafel-en-bed in status nascendi, telde-ie drie aan drie, vier aan vier, de brieven uit, of 'r gewhist werd en hij de kaarten gaf.

„Permiteer je?” vroeg Van Wamel, 'r ’n paar met schuldig gebaar opnemend.

„Natuurlijk, natuurlijk! Wie anders dan jij?” zei de cliënt. „Steek terwijl ’n sigaar op,” verzocht de advocaat: ,/k weet, dat je 'r niet buiten kan— en we hebben den tijd ...”

Inderdaad overstuur, beet de heer Godewijn de punt van de aangeboden sigaar, en terwijl de ander met diepen ernst las, dampte-ie als de pijp van ’n polders droog pompend stoomgemaal.

Een voor een, eiken zin wikkend, met de kalme zekerheid van den verantwoordelijken raadgever, las Mr. van Wamel de ’m niet geheel en al onbekende schrijfmachine-biljets-doux.

„Nou?” klonk ’t ongeduldig in de rookbuilen, die met koningsarend-vlerken de groene lampekap omzwalkten: „nou? Zijn ’t bewijzen?”

„Dat wil zeggen,” haperde de advocaat: „wie is Jim?” „Weet 'k niet!... Doet 'r niet toe! Tc Heb me de vrijheid