Vredestichter (serie Heijermans' Camera)

I.

Wanneer — o, bijster-lieve, zeergevenereerde en voorbeeldig-vriendelijke, die de wekelijksche toespijs dezer geestelijke materie nuttigt! — 't speelsch vernuft van heden u mishagen mocht en de drang uwer bedenkingen 't onvertogen voorhoofds-vel in ontstemde rimpelen doet vouwen: bedenkt en wikt, dat de Samuel, die thans het woord tot u richt, ’n eenigszins weeldedronken man is. Z’n kamer in de stad met het onverwoestbaar uitzicht op 'n grachtje, ’n aan 'n lantaarnpaal geketende handkar, ’n besloten kommunale inrichting aan den wallekant, 'n barbierswinkel en ’n 'kippetree-trapje, waar-langs-henen zich in schemertijden onkuische schaduwen bewegen — z'n kamer met vele boeken, zwaar in stof en spinnewebben-met-verleden, is gesloten, schijnbaar al jaren, omdat 't quantum van ’n paar dagen buiten, ^Jt stadsleven wonderlijk-snel doet vervagen — en hij kamert thans of heeft gekamerd (want wie en weet waar morgen de voetstappen mulle zandwegen doorzingen?) in een pension, een waarachtig-overzalig pension, waar ’s nachts de boomblaren droomliedjes neuriën, waar geen brallende studenti-kositeit je vroegtijdig wekt, waar geen autos toeteren, waar de zon voor ’t eerst van je bestaan zonder dakenhindernissen kwinkeleert, waar de vogels rap en gul babbelen in ’t mateloos bladgeruisch en waar ’t eerbiedwaardig dier Koe bij dag de zonneplassen doorkuiert en bij avond met ontroerende melancholie de drijvende wolken beloeit. Het is hier, om ’t dan maar ineens te zeggen, grandioos en kip-lepper. Soms ga je op ’n berm in eenzaamheid rusten. Mijnheer De Haan, wien ik ’n Oranje-Nassau zou geven, zoo ik Koning ware, heeft je teen-uitspat-tingen uitnemend voorzien: ook dit laatste verstoorscl van je