Vredestichter (serie Heijermans' Camera)

21

Met de handen in de broekzakken, met 'n onaangenaam oud gevoel over ’t straks nog zoo veerkrac ;ig lichaam, met ’n kurkdroge tong en schellen onder de oogen, keek de heer Meyers toe.

Als ’t niet spoedig lukte, kwam-ie te laat, en al wist de weduwe Zilversteen, die niet van gister was, dat bij haar aanstaanden echtgenoot kunst en natuur samengingen, al wist ze % gelijk ook hij zekere dingen van intimiteit en delikaten aard wist — noch voor het decorum van den dag, noch voor de getuigen, noch voor den wethouder-van-de-wacht (als plaatsvervanger van den burgemeester) kon-ie met 'n tandeloozen mond verschijnen.

De hamer sloeg, de beitel kreunde, ijzer spatte vonken, de zon scheen, ’t gebit grijnsde.

En eerst na ’n half uur ingespannen arbeid, zagen één en dertig kompleete tanden en kiezen *t daglicht weer.

De twee en dertigste, *n gedecideerde verstandskies, door den noodlottigen val uit ’t gelid gesprongen, en hetzij tusschen de geraniums, hetzij tusschen de flesschen belegen bourgogne in den wijnkelder verdoold, bleef zoek.

Zij spijbelde bij ’t ontbijt, de plechtigheid op ’t stadhui«, 't déjeuner dinatoire, de Brusselsche reis.

Omdat de natuur in haar barmhartigheid den verstandskiezen een onzichtbare plek toebedeeld heeft, lette mevrouw Meyers-Zilversteen ’t gemis aanzienlijk later op.

Toen ze n.1. de hotelrekening met de post „een opengebroken luchtkoker a f 2.50” onder de oogen kreeg.