Bloeimaand

83

vanaf je-weet-wel in de bibliotheek — en elk oogen-blik doe je stupiede, verdraai je ’t om je in te houen! Toe geef de bottines ’n wreefie!

Marre. ’t Is toch jóuw kind!

Edi (ongeduldig). Jawel, jawel!

Marre. ’k Durf haast niemand meer an kijke!

Edi. Suscht! Suscht! Jij neemt alles verdikkeme zoo tragisch op! ’k Heb je beloofd dat....

Marre (heftig). Beloofd! Beloofd! ’k Vertrouw je niet dat meer! Zij draagt nèt zoo’n ringetje as je mijn ’r een gegeve heb!

Edi. Dat kan niet. Dat heb je je verbeeld!

Marre. As ze me weer sart, as ze weer met d’r judassmoel voor me staat, zal ’k ’r zóó tee-kene, zóó toetakele, dat kreng, dat ze voor goed d’r bekomst krijgt!

Edi (lachend). Wie heeft ’r nou gelijk, jij of ik? Toen ’k je — zuinigies-an — op kamers wou zette, wou je niet. En nou ben je jaloersch om niks, om niks. ’t Mot r toch van kommen, Marmotje. Hier in betrekking, kun-je niet blijven afwachten.

Marre. Op kamers? Nee, nóóit!

Edi (aarzelend). En — en wat ’r gebeuren mot?