Bloeimaand

69

worde, (een stilte) We hope dat ’t ’n jonge zei weze. Ach, ach, as Willem van de Oost werom kompt, en ie bij de twee meissies n jonge vindt, zel-ie huile van plezier, ja, van plezier. (een stilte) Daar leit nog ’n spetje. (een langere stilte) We hebbe vemiddag kotelet gegete. Vier ons kotelet met z’n tweeë. Enne snijboontjes met aarpele gestampt, (een stilte. Marre op de knieën liggend, kijkt haar ineens lang en lachend aan, staat plotseling op, zoent ’t grootje 'n paar maal hartstocht telijk) Wat doe je? Nee maar, wat doe je nou! ’n Muts die pas voor achttien cente gewassche is.

Marre. ’k Most je effe pakke. ’k Kon ’t toch straks niet, waar al die mensche bij ware. Zoo, nou kom ’k over je zitte.

Koosje. ’k Ben blij dak je weer herken. Je ben altijd ’n lachebekkie geweest, ’n dolle, dolle lachebek. — Ja, je wéét nog wel van *t weeshuis, hoe dikkels de moeder klaagde, as ’k kwam hoore, klaagde over je geginnegap — en hier ’n ruzietoon om niks — nee, dat mot-je niet afstrije — om niks, om ’n beetje water op de grond.

Marre. Da’s alweer voorbij.

Koosje. Ja, maar dat most toch niet gebeure. Met opzet heit ze 't nie gedaan, (een stilte) Hei je hier nou heusch goeje dienst?