Bloeimaand

5¹

Edi. Wat niet van je stand is, kan van je stand worden, ’k Zou zoo’n beeld van ’n meid als jij wel is met mooie kleeren an willen zien.

Marre. Ach kom!

Edi. As ’k morgen niet na Scheveningen terugboemel, ga jij dan is met me uit, na ’n theater of na____

Marre. ’k Denk V niet an.

EdL Wel, wel. Bizondere meid! Zoolang je jong ben....

Marre. Hou op!

Edi. As je ’n besje ben, as je grootmoeder, is de kans verkeken, wat? {’n stilte) Over vijftig, zestig jaar, ben ik 'n mannetje as diè daar, praat ’k ook (bootst na): „Hei jij in je jonge jaren nooit ’n schaduw bij je in de keuken gehad?” En dan antwoord jij, net as dat bessie: „Ach, ach. Wat is dat leven toch gauw voorbij, je zou ’t nog wel is willen leven.” En dan denk-ie an den avond van vanavond, met de brutale visite, wat? (Zij begint zenuwachtig te huilen) Huil je, marmotje! Kan je geen malligheid verdragen?

Marre. Doe ’t raam ope! Ik stik.

Edi {ongerust). Dat kan niet. Dan zien ze ons.