Bloeimaand

49

Edi.... {haar lachend fixeer end). W elke men-schen? Evert in den appelenzak? De dikkert boven? We zijn nog nooit zóó goddelijk alleen geweest. Jij wordt eiken dag mooier, zeg. (zenuwachtig gaat zij op 'n stoel bij de tafel zitten) Nou doe je verstandig, (vleiend) Mag ’k van 't trapje afkommen? Zeg-ie niks? Mag ’k over je an de tafel zitten?

Marre. Nee.

Edi (op de aanrecht). Dan maar hier. (een stilte) Das ^Jn gezellig discours, (een stilte) Praat je altijd iemands ooren zoo doof? (een stilte) Hoe heet je eigenlijk?

Marre. ’k Heet niet.

Edi. Geen naam? Zonder van? Dat Marre bevalt me niks. Je heb net 't pracht van *n snuit om marmotje te heeten. Ha! Da*s ’t éérste lachje, ’t Waterzonnetje breekt door. Jij ’n marmotje, hè, en ik de Savoyard, ’t brave ventje, dat je altijd in z’n armen houdt, voor de kou, voor de afgrijselijke kou.

Marre. Ik stik van de warmte en hij kletst van kou!

Edi (vleiend). Mag ^Jk over je kommen zitten ? Die aanrecht is zoo verduiveld hard. Zeg je niks? Bloeimaand.    4