Bloeimaand

12

D’r legge cTr nog *n hoop op ^Jt gras. ’k Heb ’r daar net een gevrete met twéé klokhuize. (haar een stuk schil naar ’t hoofd werpend) Krijg *k asem of niet?

Pietje (nijdig). Schei uit, toddik!

Evert. Mot je d'r een, snoes? Anders gaan ze in 't hok.

Pietje (de handen in de oor en stoppend). Nee! Néé!

Evert. Nou! 'k Hoef niet te vrage of ze weer verliefd doen in je boek? 'k Zou ’t raam wat ope zette om 't te late doortochte. *t Is hier om te bezwijke. (weer een stuk schil toewerpend). Hoor je, snoes?

Pietje. As je zelf maar opraapt, Judas! (Evert gaat met de mand appelen lachend naar de voorste linker deur terug. Zij leest gretig verder. De schel gaat over. Zij staat op, tikt tegen het raam) Wie daar? Ja! (schrikt, loopt haastig ’t trapje op naar boven. Evert keert terug, gaat de achterste linker deur in, verschijnt met een strooien hoed en een wandelstok in de hand en een jas over den arm, trekt zijn huisjasje uit) Waar ben je ineens na toe gevloge?

Pietje (op het trapje). Suscht! De jongeheer is thuis gekomme. Je zou *m daalijk de sigare brenge.