Bloeimaand

104

is. Enne van de Zieke-zaal na, na kerkhof, zonder dat zij *n geluid geeft.... Da’s hard. Dat had ’k niet achter 'r gezocht.

Cornelis. Hèhè! Hoe ken men zoo treure! Hèhè! Toe mijn vrouw ⁹r, in veertig, met ’n ander van door was gegaan, hei-’k wel is in kouwe winternachte, as *k van me werk kwam — *k was kelner in *n societeit in die dage — anneme! anneme! — hèhè! — ja, ja, anders hoorde je niet — hei-'k wel-is me zoon van anderhalf jaar van onder tot bove motte reddere — en nou? En nou? Weet jij waar die zit, weet ik waar die zit?

Koosje. Da’s goed geredeneerd, maar intusschen ben je alleen!

Cornelis. Alleen! Hèhè! Je ben nooit alleen. Je ben altijd met je schaduw. En as je die niét meetelt, leg-ie toch ommers met over de vijftig wijve!

Betje (met de jas). Hei-^k *m ’r netjes angezet?

Cornelis. As d’r niet zooveel getuige bij ware, liefie, kreeg-ie ³n slobber — maar *n slobber met zóóveel getuige op ’t dak, daar wor je ’n week voor gestraft. Daar pas ’k voor. Koosie, ’k kom nog terug. Dag ouwe wijve!