Feest

20

Directeur. Van Buren, bekentenis of geen bekentenis — je ben verstandig genoeg om dat te begrypen — heeft met wat ik je — tot m’n genoegen — kon mee-deelen, niets te maken. Je straf is afgeloopen...

Nummer 113 (zonder op te kijken). Ik wou voor den wereldlijken rechter getuigen, wat ’k te laat voor den goddelijken ...

Directeur. Als je je voor den goddelijke verantwoord voelt, heeft de wereldlijke na ’t besluit van Zijn Majesteit niet meer te richten. En laat ’k je tot je geruststelling zeggen, dat niet één van de rechters je ontkennen van schuld geloofde. Met aanneming van verzachtende omstandigheden...

Nummer 11.3. ... Ik behoor niet in anmerking te komen...

Directeur. Reden te meer om dankbaar te zijn. (opstaand). Nou zal ’k je dochter hier laten...

Nummer 113 {zenuw-driftig). Me dochter — nee, nee!

Directeur. Geen dwaasheden, Van Buren. Je vrouw komt niet, is ongesteld.

Nummer 113. Dan hoef ’k door niemand afgehaald te worden — door niemand — met me dochter samen ga ’k niet na huis...

Directeur. Vrind — je heb niet te klagen, dat ’k geen consideratie gebruik — meer tijd heb ’k niet — ’r wachten anderen. Wil je je dochter niét ontmoeten, dan zal ’k ’t ’r laten weten. (Scherp). Maar dkt moet ’k je zeggen, dat ’k op ’t oogenblik gratie in jouw geval bijna misplaatst vind. — Zoo’n houding tegenover ’n doofstomme. — ’t Is fraai... Nee, hou me niet langer op (wil schellen).

Nummer 113. Een oogenblikkie — ’k wil niet op die manier...

Directeur. Ach kom, d&t heeft geen pas — je dwingt me nu, je zonder meer te vertellen, wat de stumper daarnet opschreef, datje vrouw in 't gasthuis ligt...

Nummer 113 (nauwelijks hoorend). Met me dochter ga ’k niet mee...