Angstig geheim achter het bed (serie Heijermans' Camera)

12

bliefde niks meer, kieskauwde bij de vla, die Christien alleen voor haar had klaar gemaakt, en toen de meid ’r vroeg in bed stopte, ongerust bij ’t wit gezichtje onder de goudblonde krullen, keek ze schuw en schichtig naar de zij achter ’t bed, waar de dooie parasol lei begraven.

„Je ben toch niet bang nou moe ’r niet is,” zei de meid goedig: „ikke blijf op je passen... En as ze d’r zijn, kommen ze je goeien nacht kussen, ook al slaap je — hoor-ie?”

„Ja,” fluister-zuchtte ’t kind, ’t dek over ’r hoofdje heen trekkend. Toch moest Christien tot tweemaal toe weer naar boven, omdat Do — stel jte voor: ’n mensch van dien leeftijd — tweemaal huilde en rechtop in ’r bed stond. Ze had zoo akelig gedroomd, zoo vreeselijk-angstig — ze sliep eerst voor goed in, toen Chris bij ’r bed bleef zitten en ’r, of ze pas drie was, in slaap zong.

Dien nacht werd ze kort gewekt door ’t ge streel van ’n baard en door ’t gekoester van twee paar oogen. Vadie had ’n heusche parasol voor Mdr meegebracht. Ze zei niet eens dankje, keek met dikke slaap-oogen naar Mams, en eerst den volgenden morgen biechtte ze snikkend dat van achter ’t bed.