Glück auf!

49

sappel maak!... As ze, jandorie, in de kolonie eerst straten hadden angelegd, voor ze paleizen voor ons bouwden, wat moeder Schulz ?, zou ’k me eigen schoenen an hebben kennen houen, om uit verlossen te gaan. Nou, voor de papieren zorg ik. En Schulz zei me d’r ’n plezier mee doen, as-ie me niet te lang op de centen laat wachten...

Moeder Schulz. Neem nou ’n glaasie!

Vroedvrouw, Zal ’k ? ... Nee, la-me me positieve houen... Barlsen het me gewaarschouwd dat z’n bruid ieder oogenblik nommero vijf mot krijgen...

Moeder Schulz. Z’n bruid. .. Foei, foei!

Vroedvrouw. Wat is d’r foei?... Foei is as d’r geen kinderen kommen as bij Wendel, die in de laaste drie jaar vier bruije gehad het, en me geen droge boterham laat verdienen, hahaha!

Moeder Schulz. In mijn tijd ha-je geen onechte kinderen

Vroedvrouw. Kies ï Kies! In wat voor tijd is dat geweest ?... Jessus, was Adam op ’t Stadhuis ?... Van de honderd-zeven-en-dertig, die ’k 'r in de veertien maanden da-we hier wonen, na boven gehaald heb — ’k zeg na boven, omdat ’t net as bij de kolen gaat — van 't donker in ’t licht, hèhèhè ! — waren d’r minstes de helft met een toe zonder vader — en ze zaggen d’r niks minder om uit... Onecht! Onecht! An ’n daalder ken ’k ’t onderscheid zien — an ’n kind, hèhèhè ... Van me eigen acht bennen d’r vier van Fritz, die onder ’n rotte af bouw in de „Grete’' gebleven is, vóór we ’n boterbriefie geleend hadden, en de andere vier — as ’k de dooie niet meetel — van Gompel, die ’t met geweld zwart op wit wou! Nou: eten doen ze alle acht en me onechte oudste jongens trekken al net zoo hard met Gompel mee in ’t gat, as me echte ’t later zeilen doen...