Glück auf!

BEGELEIDEND WOORD.

Toen einde 1908 de gruwelijke catastrophe in Radbod plaats had — de ramp waarbij honderden mijnwerkers 't leven lieten, bracht ’k ’n week als arbeider in West-faalsche kolenmijnen door. ’t Werd me door den steun en de introductie van Hué mogelijk gemaakt.

In die Februari-dagen van 1909, terwijl de lijken der honderden „koempels” nog onder ’t ingestort „gesteente” van Radbod lagen, in die dagen, na de dood-gemoorde „arbeiders-kolonie” bezocht te hebben, leerde ’k de Westfaalsche mijnwerkers, dat prachtige, rustige volk van dichtbij kennen, en trok mee „in’sLoch”.

Benee — in die vreeselijke nachten, waaraan de arbeiders-genooten door jaren en jaren gewend waren, nam ’k me voor ’t vroeger in het tijdschrift,,De Nieuwe Tijd” begonnen mijn-drama op de basis van „beter” weten te hervatten.

En ’k heb % na 't bijwonen der laatste internationale mijnwerkers-congressen, gedaan.

De tijd van „Elends-malerei”, zeggen brave critici is voorbij, ’t Naturalisme is dood. ’t Realisme heeft afgedaan. De „kunst” snakt naar nieuwe „idealen”, andere horizonnen, ’t „Theater” sterft door de herhaling van „vlakke”, aan ’t gedoe van den dag ontleende onderwerpen. De neo-romantiek, ha!... ’t Neo-klassisisme, ha!... Van ’t leelijke-van-heden komen we alleen af door naar ’t kleurige, mooi aan te kleeden Verleden terug te stappen... Of door symboliek... Of door „innerlijkheid”, ha!

Voor een nadenkend sociaal-demokraat — ’t is niet de eerste keer, dat ’k ’t zeg, telt dit geharrewar, dit berijden van aesthetische stokpaardjes niet mee. Voor