De groote vlucht

Ida.... Onze wolken-collega is verstandig genoeg om te begrijpen, dat ik om me incognito in ’t publiek te kunnen bewegen, niet in meisjes-kleeren.. ..

Ossip. Ja zeker.

Ida. ’r Zijn zooveel v r ij p o s t i g e mannen. .. . Ook daar!

Ossip.... ’t Spijt me genoeg, juffrouw, dat ik in mijn hemdsmouwen gezeten — en zoo ongegeneerd op dat bed heb gelegen!

Hildebrand. (quasi-ernstig). Op ’t bed van mijn dochter, meneer!

Ossip. Op mijn eerewoord — ik heb ’t niet geweten. ...

Hildebrand. Goed, meneer, w^re zullen ’r niet om duelleeren — je gezondheid!

Ossip. Dank u. (gaat verlegen zitten).

Hildebrand. Nou is m’n eerste werk — morgen al — zonder uitstel — om ’t dak ’r af te laten halen! We begraven vanavond den zolder met

z’n souvenirs! (naar de trapopening wijzend)____

Dat wordt ’n poort. Hier komt grint — met ’n bed rozen in ’t midden — daar ’n ballustrade. ... Ik beleef ’t, dat al de smerige pannen en schoorsteenen verdwijnen!... ’t Wordt als bij de ouwe