Allerzielen

15

De tijd zal leeren. Ik heb geduld. Overmorgen zal ’k van den kansel spreken, uitleggen wat ’n liefdedaad is, als je ’t zoo noemen mag. Kleine, kleine menschen .... (zich interrumpeer end). En uw indruk ?

Dr. Geert ’k Weet ’t niet.

Nansen. Weet u ’t niet?

Dr. Geert (schouderschokkend). Nee.

Nansen. U heeft ’r toch bijna veertien dagen gezien en gesproken.

Dr. Geert. Ja. Ja. En ’k ben net zoo wijs. Precies zoo wijs. Op me woord, eerwaarde. Op d’r oogen heb je geen vat. Als ze ’n enkel oogen-blik ernstig is, zou je nog zweren, dat ’r óógen lachen. En als ze lacht, heusch lacht, kan ze ’r de melankoliekste dingen uitflappen. Daar net nog, zegt ze vroolijk langs ’r neus weg: dokter, als ’k ’r óóit toe kom dood te gaan, moeten ze me hier begraven in de lekkere stilte — en nog vóór ’k ’n woord antwoorden kon, lacht ze hardop en zegt: wat moeten de dooien zich knap vervelen ! De zuster keek boos, lei ’r hand op ’r mond. Ja. ’k Weet ’t niet. ’k Weet ’t niet. Is V bericht van ’r man ?

Nansen. Nee.