Uitkomst

voorhoudt, terwijl voortpratend)... Enne ’n kere met zoo’n dikke buik hè-’k telkes an z’n jas ge-trokke of ’n ander ’t dee — ’n nek had-ie as ’n speenvarreke, hèhèhè!...

Bet. Nou stop ’k je kussen wat in — en dan wees je niet zoo druk — je leit anders weer de heele nacht wakker...

Jan. En me benne in ’t Vondelpark geweest, zeg (het laatste tot Sien, die weer de trap af komt.) De zwane hadde zoo’n kleine plas om in te baje — de rest lee nog toe... Met z’n tweëe liepe ze tot an de wagen — enne ’n honger as ze hadde! De korste brood vratte ze zoo uit je poot. Wedde da-jij ze niet uit je poot durft late vrete! Heb-ie die hond gezien, moeder, die de mannetjeszwaan in z’n lurve wou neme ?... Dan maakt-ie met z’n vlerke zoo’n bereddering da-je je ooge mot dichtknijpe

van de wind  As ik ’n zwaan was, zou ’k die

krenge van honde ’n tik voor d’r bek geve da-ze d’r scheel van zagge!... Wat leit ’r ’n zand op me deken. Toe maar____

Bet. Gelijk het-ie.... Hoe komt ’r nou zand?...

Thijs. Me hebbe de lijn van de brug door ’t raam gevierd.

Bet (het zand wegslaand). Of ’t niet langs de trap had gekend! (grommend) Werachentig, zóo as ’k van huis ben____

Thijs (tot Jacob). Wat zee ’k?

20